Por Iria Aboi Ferradás, vecina de Seixo 01.03.22
Non fun quen de escribir nada ata agora... non puiden
Para quen vivimos atravesad@s polo salitre, calquera traxedia no mar estremece... e abrollan o Marbel, o Montrove, o Arosa, o Bahía, o Siempre Casina, o Mar Nosso, o Mar de Marín, o Santa Ana, O Sin Querer II e moitos outros... e con eles, os que morreron ou quedaron atrás. Esta traxedia abalou moitas familias, de novo. Aquí non se esquecen.
Eu entereime indo no coche. Parei para escoitar o informativo. Tronzoume. Pilláronme soa as chamadas á casa daquel martes preguntando por información. Nin xantei, nin tiven outra cousa no sentido. Nos días seguintes, con veciñ@s, familiares, mesmo outros tripulantes, pouco houbo que dicir... máxime no medio do balbordo mediático no que supurou o racismo no tratamento da tripulación, coa construción dunha imaxe afastada dos nosos homes de carne e óso, e con tertulianos sen saber o que é unha gamela, difundindo ignorancia en hora punta...
Non hai mar fácil pero ese mar parés que vai por ti, díxome Sebastián... e ese mar deu cos nosos... cos nosos veciños... e aínda non nos devolveu doce deles. Acudimos moit@s a concentrarnos o domingo en apoio das familias. Para que os gobernos, na Xunta ou Madrid, non se acorden só da xente do mar cando hai desgrazas ou vai caro o peixe e o marisco polo Nadal. Para que se invista en mellorar na seguranza pesqueira, se tiren ensinanzas da investigación e para que as vidas da nosa xente non sexan de segunda.... Para que non se escatime en buscar a paz das familias, no acompañamento psicolóxico, institucional, e para que non teñan que esmolar indemnizacións xustas, por respecto aos seus que perderon a vida cando ían gañala.
Todo o afecto para familiares e compañeir@s dos tripulantes e para quen saíu e vai seguir saíndo a faenar co corazón encollido. Non hai cartos que paguen a vida no mar, nin tampouco o esforzo das tripulacións dos barcos galegos e portugueses en NAFO que fixeron todo canto puideron. Deixan unha lección de solidariedade para quen queira aprender.
A Carrexona diante do Porto de Marín segue de loito. Lémbranos as mulleres fundidas na negrura... É a dor das viúvas de mortos e as súas crianzas que por desgraza non é cousa do pasado.
O seu corpo ergueito sinálanos a súa fortaleza levando o peso da vida na cabeza, no peito, no corazón... a pesar da morte, a pesar de tanto espanto...
Oxalá que estes sexan os últimos que choremos.
