“Don Blas” é outro dos artigos que Carriola de Marín extrae da obra de Manuel Torres na súa faceta de escritor no libro “Do meu Cartafol”, unha escolma dos artígos que o pintor marinense publicou en distintos periódicos galegos. Esta escolma foi recollida polo Ateneo Santa Cecilia no ano 1986 e a nosa Carriola quere ir desenpolvando o seu contido cada semana e, no reproducir dos artigos, respetar a escrita tal cual aparece na publicación.
DON BLAS
CHAMÁBANLLE Don Blas, pero non viña a ser máis que a lembransa dunha leda imaxen que non chegara a formas sensibres, o nome dun soño esvaído nas brétemas do tempo. Porque iste Don Blas viña a ser aquel mesmo siñor Blas, casado con siña Andelesia, aniñado-los dous naque niño apousentado a sotavento da eirexa
Quen conoceu ao siñor Blas ben pode lembralo agora naquel argalleiro modo de parolar e de levar os trunfos en todo. Víaselle, as veses cando falaba, como se lle inflaba a caixa do peito e como dimpois as verbas lle saían fortes e duras e afiadas coma coitelos.
- Porque si - desía el - porque o digo eu e basta.E, daquela, movía as mans nun xiro curvo coma si fixera un nudo cunha corda. E acabábase a conversa.
Xa era sabido que un home daquel xeito non podía vivir pescando catro fanecas nas pedras da ría nin entobarse naquel niño apousentado a sotavento da eirexa. Maxinaba él un mundo abondoso no trafego dos cartos onde os homes arriscados se podían faser homes ricos en pouco tempo. I entón o siñor Blas determiñou deixar a siña Endelesia na morneza do seu niño e irse él a por do engado quente de Cuba.
O paquebote encorou na bahía da Habana. E pouco a pouco foi botando en terra por un burato do costado un enxame de almiñas encameladas pola ilusión de unha felisidade en belidas moedas de ouro.
Aquelas almiñas carregadas cun fato de lembransas da terra, paresían, vistas de lonxe, unha ringleira de condenados pola xustisia que ían tomar posesión do pico e da pala da súa condena. Pero vistas de preto, véndose cada un a si mesmo,aquel parto do navío, aquel formigar de xente nos primeiros pasos pola terra cubán, ía alcendido por un grande anceio confiado e ardente de felisidade.
Abofellas que o señor Blas era ante todas aquelas almiñas a que tiña máis ben chantada na testa a firmesa de un engaiolante porvir. E aconteceu que, inda ben non puxo os pes na terra e dou os primeiros pasos polo vieiro do seu novo destino, veu relocir no chan. mesmo diante dos seus pes, unha grande e brilante moneda douro. Pero o siñor Blas, que poñía sempre un orde - o seu orde - no decorrer dos feitos, tomou aquilo da moeda como un desatemperado agarimo de fortuna e, nunha arroutada do seu estilo, dixo ollando no chan a moeda douro:
- ¡Coño, xa me perseguides! - e deseguida pegoulle tal patada que foi a moeda como un lustre voando polo airo e ó fin caeu afogando no mar os seus refrexos.
Pasou o tempo i o siñor Blas non volveu a atopar outra moeda namentralas súas mans se encoraban de callos i o seu corpo amoecía de angueiras. Daquela lembrouse do niño onde quedara a súa Andelesia e da vida sinxela e garimosa na súa ría poboada de peixiños mansos coma coellos. I entó o siñor Blas acordou volver ó niño apousentado a sotavento da eirexa, i, ó velo os seus veciños vestido cun traxe branco e un sombreiro de palla, deron en chamarlle Don Blas.
A derradeira ves que eu vin a Don Blas, con unha chaqueta de mahón moi remendada iscando as picas do seu palangeiro, pasou un vesiño a par de nos e dixo; - Adiós Don Blas-.
O siñor Blas non dixo nin pío; pero polas súas meixelas eu vinlle escorregar unhas bágoas moi grandes.
