Hai tempo que non botamos man do “cartafol” que nos deixou Manuel Torres. Hoxe retomamos a serie respectando a escrita do mestre
Carriola.Redacción.10.08.21
Tempo de Vendimia
Eu non sei que ten o viño na súa raíz e no seu ácio. Eu non sei que soterrado esprito, que desmedido alento ascende polo sabugo das capas e aniña na ledicia miuda e redanda das uvas arracimadas. Eu non sei que extraño xénesis de fermentos e arrecendores apousenta no ventre da fustalla atuída de mostos, nin que sobrenatural virtude acouga na bodega trocada en antro da leda alquimia dos caldos espiritosos. Eu non sei que ten o viño na súa agoada aparencia ou no arrecendo nas cuncas erguidas con rito solene na trastenda húmida das tabernas antigas, ou na súa cor purpúrea con lembranzas de imperios e de togas fachendosas, o una súa oureal trasparencia requintando no vidro da copa soerguida na derradeira fase dos banquetes de zona.
Eu non sei que ten o viño, pero na súa rolda as fauces anguriadas trocan en leda expresión o seu xesto agoniante, al almas treboentas acadan un sosego de ledas lembranzas, i o desalento dos mancados da ánima alporízanse en desvariados impulsos. Todo é ledo e sorridente na rolda ademiradora do viño. Todo é fraternal e xubiloso no pousento suburbán das tabernas porque o viño leva no seu esprito a droga do esquecemento mesturada coa droga do máis humán sentimentalismo. Licenciados e tendeiros, mariñeiros i escolantes, zapateiros e doutores, boticarios e ferreiros, xornaleiros e letrados, todos, todos avencellados polo esprito do viño esquécense do mundo atormentado de instintos cativos e de mortales envexas e perden a diferenciadora personalidade para nacer demudados en nenos enxeles, a una nova e cordial hirmandade no seo das tabernas convertidas en chocalleiras casas de orantes.
Agora que xa ven o San Miguel. Os brazos morenos das mozas labregas erguen como en ofrenda os queipos de uvas i o seu corpo lanzal deseña belido escorzo sobre a morne coloración das follas murchas. Os lagareiros virán con pulso firme o fuso do pe do lagar cargado de mostos arrecendentes i a canción do viño novo caindo a chorro no pichel brinca fora das bodegas aledando o esprito dos bebedores en xúbilos desmedidos coma un anticipo de una nova anada de felicidade.
