Nesta sección na que abrimos unha ventá á poesía máis popular, imos dedicar durante uns días e aproveitando que chega o día 8 de Marzo, varios poemas que a nosa poetisa do pobo máis xenuina, a Señora Josefa Area, dedicoulle ás mulleres de Marín e, en xeral ás mulleres traballadoras ou sacrificadas na atención dos seus durante a súa vida e, en especial, nos tempos pasados ainda que relativamente recentes que están na memoria de xente como a propia autora que hoxe compara moito nos seus traballos a vida da súa infancia coa deste intre. Hoxe, e nos seguintes días, seguiremos coa serie, a Sra. Josefa acórdase das mulleres que tanto traballaron la lonxa de Marín naqueles tempos, e facémolo coma sempre, respectando o escrito tal como o plasma a autora.
Ás que tanto traballaron la Lonxa
Xa un poema está feito
para as acarrexadoras
que sobre as súas cabezas
centos de quilos cargaban.
Valga éste para aquelas
que na lonxa traballaban
pra fresqueiros e fresqueiras
que o noso peixe exportaban
a León e a Castela
e as terras catalanas.
En Madrid e Barcelona,
o peixiño de Marín,
con moito orgullo anunciaban.
Voltemos coas mulleres
que aquel peixe elaboraban
dispois de arrastrar as caixas
dende que era vendido
ate onde a adega estaba
ou una mesma aberta lonxa
se sitio libre quedaba.
En tinóns de auga do mar
neles o peixe abocaban
para dalí ser sacado
con gañapáns e con cestas
a esa labor apropiadas
con moito xeito e destreza
tentando que as súas roupas
quedaran menos molladas.
En caixiñas de madeira,
cun leito de verdes fentos
que toda a caixa tapaba,
con pedroroles de xeo
ben amañado quedaba
percurando que aquel peixe
coa caixa non contactara
para que o seu sabor
nunca lle fora alterada
Con arte, forza e destreza
acababan o traballo
máis alá da madrugada,
tras faenas herculinas
en ningún libro contadas.
Cos peixiños máis ruíns
que elas mesmas apartaban
e un puñadiño de cartos
xa moi contentas marchaban
fora de toda ambición
a súa vida levaban.
Josefa Area Moreira
Do meu libro Falado con versos
