Seguimos extraendo do Cartafol de Manuel Torres, publicado polo Ateneo Santa Cecilia no ano 1986, algúns dos seus agarimosos relatos e, como sempre, respectando a escrita que utilizou o autor naquel tempo.
SIÑA BINITA
Siña Binita era unha vella dura e san coma un buxo. Pequeneira, gasalleira e faladeira. Casou nova e nova quedou sen compañeiro sumido unha noite no fondo arcando do mar aberto. Chorou a mares, vistéuse de loito i escomenzou con esprito resinado o que ía a sere a súa vida.
Vivía a unha pedrada do mar no estreito acouugo da súa casiña pequena e xeitosa, máis limpa que un coral, con un patín outo pra subir a ela coma quen sobne a un pombal. Alí dentro tiña o seu niño a siña Binita, coas paredes máis brancas que o sol, co chan limpo como unha patena e un arrecendo de frescura que daba groria cheiralo. No cuarto, unha cama de ferro con pirillas douradas locía festón bermello polas beiras da sabán e almofada, e unha colcha de alguedón estampada cubríalle o leito de un ledo campo de rosadas rosas. Da parede penduraba a estampa de San Miguel coa espada erguida ameazando ó demo agachado e sorridente, e un pouquiño máis abaixo, o retrato do difuntiño con roupa de mariñeiro da Armada. Unha pequena fiestra ollaba o porto por riba dos tellados veciños e por ela entraba o sol nas serán de bo tempo. Niste recanto da casiña tiñan acougo toda-las coitas de Siña Binita e de cando en cando a lembranza alcendía as ledas imaxes da lonxana mocedade que pouco a pouco se ían esmorecendo e trocando polos docemente tristes recordos da súa non lograda maternidade.
Siña Binita vivía do mar. Mercaba peixe, salgaba peixe afumaba peixe vendía peixe sempre á beira do mar.
Erguíase de cote denantes que o sol. E namentras chegaban as anaus do xeito, palicaba un pouquiño ao socaire dalgún bote deitado na area enxuta. Dimpois, carregada de peixe na gran cesta espartelada, corría lixeira polas rúas e congostras pra chegar a tódalas partes primeiro que ninguén. O seu pasar remexía o airo ainda dormido nos recantos da vila e a súa voz pregoeira metíase polas regandixas das portas deica chegar ó leito morne onde se espreguizaban naquela hora as donas preguizosas.
Nas xiadas mañanciñas do inverno de aceirada brétama, denantes que o sol abesullara o paisaxe por riba dos montes, xa estaba siña Binita metida no río hastra os xionllos coa roupa erguida cunha seneira de lan, batendo e levando na auga fría as longas pezas do xeito enlodadas nos lances da ría. As xentes madrugadoras ollaban con pasmo á vella lisgaira metida na auga que lle salpicaba de pérolas cristaíñas as pernas amortadas.
Lembrando a siña Binita, pensamos: Emporiso qué duros eran os vellos dalgún tempo
